Katherina Grey
Hij kon niet geloven dat ze het lef had om dit nu tegen hem te zeggen. 'Weet je wat ik niet kan geloven Leroy? Je verwacht van me dat ik me onderdanig gedraag, dat ik na je luistert en ik je behandel of je meer ben. Sorry, maar dat bekijk je maar, ik ga je niet als een heilige behandelen. Je bent dat misschien nu gewend, maar ik heb je leren kennen toen je nog normaal was en deed... Je hebt me verdomme gewoon opgesloten op die kamer, spreekt me aan als of ik niets waard ben en doet net of je alle macht over me heb. Ook al is dit een andere tijd, kennen ze hier andere normen en waarden, zo ver ga ik echt niet, nooit.' Hoe langer ze sprak hoe feller ze begon te klinken, hoe meer de frustratie er uit kwam. 'Ik wil me prima aanpassen, maar hoe het nu is gaat me echt te ver. Ik heb ook een mening, ik heb ook gevoel en eigenwaarde. ' Haar rechterhand balde ze tot een vuist en haar nagels lieten maanvormige afdrukken achter in haar huid. ' 'Uhm, ik heb zonet toch echt eerlijk toegegeven dat ik weleens fout zit! En inderdaad ik had anders kunnen handelen, ik had anders weg moeten gaan en die deur had ik niet perse op slot hoeven doen. Maar je doet net of ik je moet smeken om vergiffenis, omdat jij zoveel meer bent dan ik ben.' Ze moest hem niet meer kwalijk nemen dat hij niet praatte want zelf deed ze het ook niet. 'Inderdaad, eerder had ik er geen zin in. Maar daarna was het geen mogelijkheid meer omdat jij het bevel gegeven had om mij niet van de kamer af te laten! Het kon dus niet eens Leroy.' Haar ademhaling begon te versnellen en direct beet ze op haar lip. Dan zouden ze voor de schijn bij elkaar blijven, konden ze beiden doen wat ze wilde. Een spottende lach kon ze niet onderdrukken. 'Serieus, gaat het weer daarover? Ik ben verdomme net enkele dagen geleden bevallen, ik hoor hier niet eens te zijn omdat ik herstellende ben en dan ga je lopen zeuren over seks?' Haar stem schoot omhoog. 'Nou, dat had je van te voren kunnen weten. Maar oké, als dit is wat je wilt! Doe lekker wat je niet laten kunt, maar denk maar niet dat ik bij je blijf, ook niet voor de schijn..' Haar emoties maakte een ommekeer en ze begon zich vooral heel erg verdrietig te voelen nu. Met moeite wist ze de tranen binnen te houden, haar ogen glommen echter wel. 'Altijd het zelfde liedje, sorry dat ik je niet kan geven wat jij blijkbaar het liefst wil.' Haar stem klonk nu zwakker en haar blik was nu op de grond voor haar gericht.
[RPG] Wonderland
-
Nikky
- Site Admin
- Berichten: 1268
- Lid geworden op: 19-06-2013 12:58
Leroy Dawnroad
Ze bleef maar doorgaan. Hij begreep er helemaal niets meer van en haar woorden maakten hem helemaal gek. Waar was de tijd gebleven dat ze het zo goed hadden samen? Het was verdwenen, volledig verpest door alles wat er gebeurd was. Ze was geen seconde stil, ze bleef maar schreeuwen. ‘Je was te laf om je excuses aan te bieden. Zeggen dat je wel eens fout zit is niets. Je bent een arrogant wijf geworden, dus zeg niets van mijn macht. Ik behandel je zoals ik je altijd behandeld hebt, jij denkt alleen dat ik wel alles voor je doe. Dat je alles van mij kunt vragen. Dat is dus niet zo. Ja, ik wist dit van te voren, maar ik wist niet dat jij al die maanden afstand zou houden van mij. Dat je mij maar gewoon niet moet. En doe niet alsof je er niets aan kunt doen, want al die jaren dat wij samen zijn heb je er over lopen zeiken. Ik verwacht niet dat je bij mij blijft, ik weet zeker dat je dat doet. Je kunt namelijk geen kant op, Katherina. Wij zullen trouwen en jij zult bij mij blijven, de rest van je leven. Je hebt het mij beloofd, meerdere keren. Je hebt vaker je beloftes gebroken, je hebt vaker mijn hart gebroken, maar dat gaat niet meer. Het is niet meer te breken, doe wat je wilt, het is over. Maar je gaat nergens heen.’ Zei hij tegen haar, zijn stem trilde van emotie. Alles van de afgelopen jaren was hem veel te veel geworden, hij was zo ontzettend bang haar kwijt te raken, maar dat kon hij zelf niet onder ogen zien, daarom deed hij dit. Hij wenkte twee wachters die verderop stonden en hij gaf ze korte orders. Katherina moest in het kasteel blijven, ze kwam er niet uit. ‘Denk maar niet dat ik je de kans geef om mijn dochter af te pakken. Dat kan je vergeten.’ Beet hij haar toe. De wachters grepen haar vast en hij draaide zich om. Hij was hier klaar mee. Ze zocht het verder maar uit.
Ze bleef maar doorgaan. Hij begreep er helemaal niets meer van en haar woorden maakten hem helemaal gek. Waar was de tijd gebleven dat ze het zo goed hadden samen? Het was verdwenen, volledig verpest door alles wat er gebeurd was. Ze was geen seconde stil, ze bleef maar schreeuwen. ‘Je was te laf om je excuses aan te bieden. Zeggen dat je wel eens fout zit is niets. Je bent een arrogant wijf geworden, dus zeg niets van mijn macht. Ik behandel je zoals ik je altijd behandeld hebt, jij denkt alleen dat ik wel alles voor je doe. Dat je alles van mij kunt vragen. Dat is dus niet zo. Ja, ik wist dit van te voren, maar ik wist niet dat jij al die maanden afstand zou houden van mij. Dat je mij maar gewoon niet moet. En doe niet alsof je er niets aan kunt doen, want al die jaren dat wij samen zijn heb je er over lopen zeiken. Ik verwacht niet dat je bij mij blijft, ik weet zeker dat je dat doet. Je kunt namelijk geen kant op, Katherina. Wij zullen trouwen en jij zult bij mij blijven, de rest van je leven. Je hebt het mij beloofd, meerdere keren. Je hebt vaker je beloftes gebroken, je hebt vaker mijn hart gebroken, maar dat gaat niet meer. Het is niet meer te breken, doe wat je wilt, het is over. Maar je gaat nergens heen.’ Zei hij tegen haar, zijn stem trilde van emotie. Alles van de afgelopen jaren was hem veel te veel geworden, hij was zo ontzettend bang haar kwijt te raken, maar dat kon hij zelf niet onder ogen zien, daarom deed hij dit. Hij wenkte twee wachters die verderop stonden en hij gaf ze korte orders. Katherina moest in het kasteel blijven, ze kwam er niet uit. ‘Denk maar niet dat ik je de kans geef om mijn dochter af te pakken. Dat kan je vergeten.’ Beet hij haar toe. De wachters grepen haar vast en hij draaide zich om. Hij was hier klaar mee. Ze zocht het verder maar uit.
-
xWildrose
- Berichten: 1271
- Lid geworden op: 19-06-2013 13:21
Katherina Grey
'Te laf om mijn excuses aan te bieden?' Herhaalde ze verontwaardigd. 'Jij weet ook dat ik daar geen moeite mee heb. Als ik fout zit dan geef ik dat meestal toe en bied ik mijn excuses aan. Maar je doet net of ik een enorme fout ben begaan en daar ben ik het gewoon niet mee eens. Maar nu doe ik het inderdaad niet, je eist het van me en ik ben het er gewoon niet mee eens. ' Ze was arrogant en hij behandelde haar net als eerder. 'Dat is niet waar, je bent zeker wel veranderd Leroy. ' Klonk haar stem nu zwakker. Hij wist zeker dat ze bij hem bleef, ze zouden trouwen en ze zou de rest van haar leven bij hem blijven. 'Je bent echt verschrikkelijk weetje. Ik ben verdomme je bezit niet Leroy! Hoe durf je mij egoïstisch te noemen? Als ik zeg er klaar mee te zijn of als we erge ruzie hebben wil je een einde aan je leven breien, wat al meerdere keren gebeurd is. Je weet dat ik dat niet laat gebeuren waardoor het goed komt. Maar zelfs nu zorg je er voor dat jij nog de macht heb? Hoe egoïstisch ben je dan.' Zei ze hem. Ze moest niet denken dat hij haar de kans gaf om zijn dochter af te pakken. Ze lachte. 'Dat zullen we nog wel eens zien Leroy. Eerder had je er ook geen moeite mee om je kind kwijt te raken. ' Die laatste opmerking was gemeen en zeker niet eerlijk van der, maar de woede haalde echt de slechte kant in haar na boven. Ze werd vrij ruw vastgegrepen door de wachters terwijl Leroy zich om draaide en weg liep. 'Blijf van me af.' Gromde ze gefrustreerd, maar ze werd al meegesleurd.
'Te laf om mijn excuses aan te bieden?' Herhaalde ze verontwaardigd. 'Jij weet ook dat ik daar geen moeite mee heb. Als ik fout zit dan geef ik dat meestal toe en bied ik mijn excuses aan. Maar je doet net of ik een enorme fout ben begaan en daar ben ik het gewoon niet mee eens. Maar nu doe ik het inderdaad niet, je eist het van me en ik ben het er gewoon niet mee eens. ' Ze was arrogant en hij behandelde haar net als eerder. 'Dat is niet waar, je bent zeker wel veranderd Leroy. ' Klonk haar stem nu zwakker. Hij wist zeker dat ze bij hem bleef, ze zouden trouwen en ze zou de rest van haar leven bij hem blijven. 'Je bent echt verschrikkelijk weetje. Ik ben verdomme je bezit niet Leroy! Hoe durf je mij egoïstisch te noemen? Als ik zeg er klaar mee te zijn of als we erge ruzie hebben wil je een einde aan je leven breien, wat al meerdere keren gebeurd is. Je weet dat ik dat niet laat gebeuren waardoor het goed komt. Maar zelfs nu zorg je er voor dat jij nog de macht heb? Hoe egoïstisch ben je dan.' Zei ze hem. Ze moest niet denken dat hij haar de kans gaf om zijn dochter af te pakken. Ze lachte. 'Dat zullen we nog wel eens zien Leroy. Eerder had je er ook geen moeite mee om je kind kwijt te raken. ' Die laatste opmerking was gemeen en zeker niet eerlijk van der, maar de woede haalde echt de slechte kant in haar na boven. Ze werd vrij ruw vastgegrepen door de wachters terwijl Leroy zich om draaide en weg liep. 'Blijf van me af.' Gromde ze gefrustreerd, maar ze werd al meegesleurd.
-
Nikky
- Site Admin
- Berichten: 1268
- Lid geworden op: 19-06-2013 12:58
Leroy Dawnroad
Die laatste opmerking sneed recht door zijn hart. Het deed zo verschrikkelijk veel pijn. Tranen kwamen in zijn ogen te staan en hij slikte moeizaam. ‘Laat haar los,’ beval hij kort, de wachters deden wat hij vroeg en namen direct afstand. Hij liep naar Katherina toe, greep haar vast en dwong haar om hem aan te kijken. ‘Alles wat ik gedaan heb in mijn leven, deed ik voor jou. Alles deed ik voor de vrouw waarvan ik zo zielsveel hou. Maar het maakt mij kapot. Ik kan dit niet meer en ik voel mij intens schuldig om alles wat ik doe. Ik wil zo graag de perfecte man voor jou zijn, maar ik ben het niet en ik zal het nooit worden. Ik had je moeten laten gaan. Ik had je met rust moeten laten toen je met Cedric was. Ik had in moeten zien dat je al die tijd gelijk had, wij passen niet bij elkaar. Het breekt mijn hart en dit is de enige manier waarop ik er mee om kan gaan, Katherina. Maar dat is zojuist ook kapot gegaan. Je bent vrij om te gaan en te staan waar je wilt. Als je terug gaat naar Cedric gun ik je alles. Als je naar wie dan ook gaat, gun ik je alles. Het spijt mij voor alles wat ik je aangedaan heb,’ zei hij zacht, de tranen liepen over zijn gezicht heen, dat was zeldzaam. Hij liet haar los en hij sprong op Hunter, daarna schoot hij er vandoor, deze keer wel richting het kasteel.
Die laatste opmerking sneed recht door zijn hart. Het deed zo verschrikkelijk veel pijn. Tranen kwamen in zijn ogen te staan en hij slikte moeizaam. ‘Laat haar los,’ beval hij kort, de wachters deden wat hij vroeg en namen direct afstand. Hij liep naar Katherina toe, greep haar vast en dwong haar om hem aan te kijken. ‘Alles wat ik gedaan heb in mijn leven, deed ik voor jou. Alles deed ik voor de vrouw waarvan ik zo zielsveel hou. Maar het maakt mij kapot. Ik kan dit niet meer en ik voel mij intens schuldig om alles wat ik doe. Ik wil zo graag de perfecte man voor jou zijn, maar ik ben het niet en ik zal het nooit worden. Ik had je moeten laten gaan. Ik had je met rust moeten laten toen je met Cedric was. Ik had in moeten zien dat je al die tijd gelijk had, wij passen niet bij elkaar. Het breekt mijn hart en dit is de enige manier waarop ik er mee om kan gaan, Katherina. Maar dat is zojuist ook kapot gegaan. Je bent vrij om te gaan en te staan waar je wilt. Als je terug gaat naar Cedric gun ik je alles. Als je naar wie dan ook gaat, gun ik je alles. Het spijt mij voor alles wat ik je aangedaan heb,’ zei hij zacht, de tranen liepen over zijn gezicht heen, dat was zeldzaam. Hij liet haar los en hij sprong op Hunter, daarna schoot hij er vandoor, deze keer wel richting het kasteel.
-
xWildrose
- Berichten: 1271
- Lid geworden op: 19-06-2013 13:21
Katherina Grey
En met die laatste opmerking wist ze dat ze te ver was gegaan. Het was er uit frustratie en woede uitgefloept, maar het was niet fair en dat wist ze diep van binnen ook wel. De opmerking brak Leroy, hij beval de wachter haar los te laten en pakte haar zelf vast en dwong haar hem aan te kijken. Zwijgend luisterde ze naar hem, ze was ontzettend gespannen en haar ademhaling was versneld, maar ze bleef nu wel zwijgend na hem luisteren. Alles wat hij in zijn leven had gedaan deed hij voor haar, hij wilde graag de perfecte man voor haar zijn, maar dat was hij niet en dat werd hij ook nooit. Ze paste niet bij elkaar. Ze was vrij om te gaan en hij gunde haar alles, het speet hem voor alles wat hij haar had aangedaan. De tranen rolden ondertussen ook over haar wangen. Ze tilde haar arm op om hem tegen te houden. 'Leroy, wacht ik..' Klonk haar stem trillend, maar het was te laat hij schoot ervandoor. Ze had het verpest, volledig. Aan de grond genageld bleef ze staan. Wat moest ze doen? Waar moest ze heen? Het was beter als ze inderdaad weg ging, maar haar dochter kon ze toch nooit achterlaten... Maar om nu gelijk na het kasteel toe te gaan leek haar ook niet verstandig.. Ze pakte haar paard en steeg op, niet wetend waar ze na toe ging rijden.
En met die laatste opmerking wist ze dat ze te ver was gegaan. Het was er uit frustratie en woede uitgefloept, maar het was niet fair en dat wist ze diep van binnen ook wel. De opmerking brak Leroy, hij beval de wachter haar los te laten en pakte haar zelf vast en dwong haar hem aan te kijken. Zwijgend luisterde ze naar hem, ze was ontzettend gespannen en haar ademhaling was versneld, maar ze bleef nu wel zwijgend na hem luisteren. Alles wat hij in zijn leven had gedaan deed hij voor haar, hij wilde graag de perfecte man voor haar zijn, maar dat was hij niet en dat werd hij ook nooit. Ze paste niet bij elkaar. Ze was vrij om te gaan en hij gunde haar alles, het speet hem voor alles wat hij haar had aangedaan. De tranen rolden ondertussen ook over haar wangen. Ze tilde haar arm op om hem tegen te houden. 'Leroy, wacht ik..' Klonk haar stem trillend, maar het was te laat hij schoot ervandoor. Ze had het verpest, volledig. Aan de grond genageld bleef ze staan. Wat moest ze doen? Waar moest ze heen? Het was beter als ze inderdaad weg ging, maar haar dochter kon ze toch nooit achterlaten... Maar om nu gelijk na het kasteel toe te gaan leek haar ook niet verstandig.. Ze pakte haar paard en steeg op, niet wetend waar ze na toe ging rijden.
-
Nikky
- Site Admin
- Berichten: 1268
- Lid geworden op: 19-06-2013 12:58
Koning Leroy Dawnroad
Bij het kasteel liet hij zich moeizaam van zijn paard af zakken, hij trilde helemaal en hij had het gevoel dat hij amper lucht kreeg. Hij zette Hunter moeizaam in de stal en daarna liet hij zich snikkend in het stro zakken. Hij had het gevoel dat hij niet meer kon. Misschien moest hij maar gewoon weggaan. Het kasteel laten voor wat het was en vertrekken. Hij kon het alleen niet maken. Er was niemand anders die het over kon nemen. Caleb was dan wel familie, maar het was duidelijk dat hij nooit koning zou kunnen zijn, waarschijnlijk wilde hij het ook totaal niet. Dat was ook wel te begrijpen, want het was ontzettend zwaar. Hij probeerde rustig te worden, maar hij bleef huilen, hij kon gewoon niet anders meer.
Bij het kasteel liet hij zich moeizaam van zijn paard af zakken, hij trilde helemaal en hij had het gevoel dat hij amper lucht kreeg. Hij zette Hunter moeizaam in de stal en daarna liet hij zich snikkend in het stro zakken. Hij had het gevoel dat hij niet meer kon. Misschien moest hij maar gewoon weggaan. Het kasteel laten voor wat het was en vertrekken. Hij kon het alleen niet maken. Er was niemand anders die het over kon nemen. Caleb was dan wel familie, maar het was duidelijk dat hij nooit koning zou kunnen zijn, waarschijnlijk wilde hij het ook totaal niet. Dat was ook wel te begrijpen, want het was ontzettend zwaar. Hij probeerde rustig te worden, maar hij bleef huilen, hij kon gewoon niet anders meer.
-
xWildrose
- Berichten: 1271
- Lid geworden op: 19-06-2013 13:21
Katherina Grey
Eigenlijk liet ze het paard de weg kiezen, ze was volledig in haar gedachten verzonken. Ze keek pas op toen ze ontdekte waar ze beland was, natuurlijk bij het kasteel. Misschien had het wel zo moeten zijn, misschien moest ze er maar gelijk korte metten mee maken. Haar hart verpulverde in nog kleinere stukken toen ze hem daar vol verdriet in het stro zag zitten. Ze schraapte haar keel en kwam voorzichtig dichterbij. 'Ik wist niet waar ik heen moest...' Gaf ze eerlijk toe, want eigenlijk had ze verder hier ook helemaal niemand. De mensen waar ze om gaf bevonden zich eigenlijk allemaal in dit kasteel. 'Ik denk wel dat het beter is als ik weg ga, maar hoe doen we dat met Laoghaire.. Ik bedoel ja, ik, uh...' Ze slikte en kwam niet zo goed uit haar woorden. Nerveus krabde ze aan haar arm. Of ze het nu wilden of niet, ook al vertrok ze, dan nog moesten ze elkaar wel even spreken. 'Ik wil wel even zeggen dat het me spijt van net, ik had dat echt niet moeten zeggen. Dat was echt heel gemeen van me..' Zei ze hem nu zachter, haar blik ruste op het goudgele stro.
Eigenlijk liet ze het paard de weg kiezen, ze was volledig in haar gedachten verzonken. Ze keek pas op toen ze ontdekte waar ze beland was, natuurlijk bij het kasteel. Misschien had het wel zo moeten zijn, misschien moest ze er maar gelijk korte metten mee maken. Haar hart verpulverde in nog kleinere stukken toen ze hem daar vol verdriet in het stro zag zitten. Ze schraapte haar keel en kwam voorzichtig dichterbij. 'Ik wist niet waar ik heen moest...' Gaf ze eerlijk toe, want eigenlijk had ze verder hier ook helemaal niemand. De mensen waar ze om gaf bevonden zich eigenlijk allemaal in dit kasteel. 'Ik denk wel dat het beter is als ik weg ga, maar hoe doen we dat met Laoghaire.. Ik bedoel ja, ik, uh...' Ze slikte en kwam niet zo goed uit haar woorden. Nerveus krabde ze aan haar arm. Of ze het nu wilden of niet, ook al vertrok ze, dan nog moesten ze elkaar wel even spreken. 'Ik wil wel even zeggen dat het me spijt van net, ik had dat echt niet moeten zeggen. Dat was echt heel gemeen van me..' Zei ze hem nu zachter, haar blik ruste op het goudgele stro.
-
Nikky
- Site Admin
- Berichten: 1268
- Lid geworden op: 19-06-2013 12:58
Koning Leroy Dawnroad
Opeens stond ze er, hij keek langzaam op. Ze kwam dichterbij, ze wist niet waar ze heen moest gaan. Ze dacht wel dat het beter was als ze wegging, maar ze wist niet hoe ze het dan moest doen met hun dochter. ‘Ik wil niet dat je weg gaat,’ fluisterde hij, zijn stem trilde enorm en klonk schor. Hij wist echt niet meer was hij moest doen. Hij was zo vreselijk verdrietig, maar de gedachte dat hij verder moest zonder haar was ook afschuwelijk. Misschien was het beter, maar toch. Ze zei dat ze het niet had moeten zeggen, dat het haar speet. ‘Maakt niet uit,’ mompelde hij. Het maakte hem nu echt niet zo veel meer uit, het was alsof al zijn gevoelens afgestompt waren. ‘Als je bij mij weg wilt, mag je haar meenemen. Ik kan toch geen kind opvoeden, ik ben beter af in mijn eentje en jullie zonder mij…’ zei hij zacht.
Opeens stond ze er, hij keek langzaam op. Ze kwam dichterbij, ze wist niet waar ze heen moest gaan. Ze dacht wel dat het beter was als ze wegging, maar ze wist niet hoe ze het dan moest doen met hun dochter. ‘Ik wil niet dat je weg gaat,’ fluisterde hij, zijn stem trilde enorm en klonk schor. Hij wist echt niet meer was hij moest doen. Hij was zo vreselijk verdrietig, maar de gedachte dat hij verder moest zonder haar was ook afschuwelijk. Misschien was het beter, maar toch. Ze zei dat ze het niet had moeten zeggen, dat het haar speet. ‘Maakt niet uit,’ mompelde hij. Het maakte hem nu echt niet zo veel meer uit, het was alsof al zijn gevoelens afgestompt waren. ‘Als je bij mij weg wilt, mag je haar meenemen. Ik kan toch geen kind opvoeden, ik ben beter af in mijn eentje en jullie zonder mij…’ zei hij zacht.
-
xWildrose
- Berichten: 1271
- Lid geworden op: 19-06-2013 13:21
Katherina Grey
Hij wilde niet dat ze weg ging. 'Ik wil ook niet weg, maar ik denk dat voor iedereen beter is..' Zei ze zachtjes terwijl ze bij hem in het stro kwam zitten.. Er kwam geen einde meer aan de ruzies en irritaties en daarom was het misschien wel beter om tijdelijk even niet meer bij elkaar te zijn. Het was nu een ophoping van vervelend gebeurtenissen, bieden hadden ze het wel nodig om weer rustig te worden. 'Jawel, het was gemeen van me.' Mompelde ze, ze schaamde zich ervoor. Als ze weg wilde dan mocht ze haar meenemen. Hij zou haar toch niet op kunnen voeden en hij was beter af in zijn eentje en hun zonder hem. Zachtjes schudde ze haar hoofd. 'Dat is niet waar.. Maar we komen er op dit moment gewoon niet uit en daarom lijkt het mij beter dat ik eventjes tijdelijk weg ga..'
Hij wilde niet dat ze weg ging. 'Ik wil ook niet weg, maar ik denk dat voor iedereen beter is..' Zei ze zachtjes terwijl ze bij hem in het stro kwam zitten.. Er kwam geen einde meer aan de ruzies en irritaties en daarom was het misschien wel beter om tijdelijk even niet meer bij elkaar te zijn. Het was nu een ophoping van vervelend gebeurtenissen, bieden hadden ze het wel nodig om weer rustig te worden. 'Jawel, het was gemeen van me.' Mompelde ze, ze schaamde zich ervoor. Als ze weg wilde dan mocht ze haar meenemen. Hij zou haar toch niet op kunnen voeden en hij was beter af in zijn eentje en hun zonder hem. Zachtjes schudde ze haar hoofd. 'Dat is niet waar.. Maar we komen er op dit moment gewoon niet uit en daarom lijkt het mij beter dat ik eventjes tijdelijk weg ga..'
-
Nikky
- Site Admin
- Berichten: 1268
- Lid geworden op: 19-06-2013 12:58
Koning Leroy Dawnroad
‘Als je weg gaat wordt alles erger, Katherina… echt…’ zei hij zacht. ‘Straks kom je iemand tegen en… vind je hem aantrekkelijker en leuker en liever… dan ben ik niets meer…’ zei hij, nog vee lzachter. ‘Ik kan niet zonder jou, ik zal helemaal gek worden. Ik wil je niet bedriegen, Katherina. Ik wil niet vreemdgaan en ik wil je nooit pijn doen, echt niet. IK wil niet dat je mij wantrouwt, maar als je hier weg gaat weet ik zeker dat jij denkt dat ik het met iedereen doe…’ fluisterde hij. Zijn handen gleden langzaam over haar lichaam heen, heel simpel draaide hij haar om en gooide hij haar zacht in het stro. Hij boog meteen over haar heen en hij zoende haar, het was vol liefde en vreselijk intens, zo had hij al lang niet meer gedaan. ‘Ik wil alleen jou, en ik mis je. Ik mis wat we vroeger hadden…’ mompelde hij vol emotie, maar daarna zoende hij haar weer. Zijn handen gleden naar de sluiting van haar jurk, bijna automatisch.
‘Als je weg gaat wordt alles erger, Katherina… echt…’ zei hij zacht. ‘Straks kom je iemand tegen en… vind je hem aantrekkelijker en leuker en liever… dan ben ik niets meer…’ zei hij, nog vee lzachter. ‘Ik kan niet zonder jou, ik zal helemaal gek worden. Ik wil je niet bedriegen, Katherina. Ik wil niet vreemdgaan en ik wil je nooit pijn doen, echt niet. IK wil niet dat je mij wantrouwt, maar als je hier weg gaat weet ik zeker dat jij denkt dat ik het met iedereen doe…’ fluisterde hij. Zijn handen gleden langzaam over haar lichaam heen, heel simpel draaide hij haar om en gooide hij haar zacht in het stro. Hij boog meteen over haar heen en hij zoende haar, het was vol liefde en vreselijk intens, zo had hij al lang niet meer gedaan. ‘Ik wil alleen jou, en ik mis je. Ik mis wat we vroeger hadden…’ mompelde hij vol emotie, maar daarna zoende hij haar weer. Zijn handen gleden naar de sluiting van haar jurk, bijna automatisch.